Statystyki epidemiologiczne pokazują, że moczenie nocne, czyli nie trzymanie moczu w ciągu nocy, występuje aż o co piątego dziecka w wieku 5 lat, a wśród 14 latków nie trzyma moczu dwoje dzieci na 100. Leczenie moczenia nocnego jest żmudnym i niekiedy długotrwałym procesem, a kluczem do efektywnego leczenia jest prawidłowa diagnoza.
Ze względu na to iż obraz kliniczny moczenia może być różny u różnych dzieci, psycholog musi bardzo blisko współpracować w początkach diagnozy z lekarzem aby wykluczyć somatyczne przyczyny schorzenia związane z nieprawidłową budową anatomiczną organizmu, bądź schorzeniami o neurologicznej naturze.
W przypadku zdiagnozowania moczenia nocnego i podłoża emocjonalnego zaburzeń dziecko musi zostać objęte opieką psychologiczną oraz psychoterapią.
Czy jednak tylko w takim przypadku dziecko powinno mieć na podorędziu psychologa?
Nawet jeśli okaże się, że moczenie nocne jest wynikiem anomalii genetycznych lub choroby somatycznej, dziecko nie powinno być pozbawione wsparcia. Moczenie się generuje bowiem cały kompleks zachować i emocji, w których rozwiązaniu dziecko wymaga pomocy.
Stosowanymi metodami terapii powinny być wzmocnienia pozytywne oraz psychoterapia rodzinna ukierunkowana na znalezienie powodów dla których objaw jest podtrzymywany oraz wzmocnienie relacji z rodziną i zwiększenie poziomu wsparcia odczuwanego przez dziecko.
Szczególnie ważna jest psychoterapia rodzinna wtedy, kiedy dochodzi do wystąpienia moczenia po zakończeniu terapii, czyli do moczenia wtórnego. Może to bowiem oznaczać, że pewne elementy życia dziecka, mające wpływ na powstanie objawu, nie ustąpiły w trakcie poprzedniego leczenia, bądź znów zaczęły występować. Najczęściej zaś przyczyną nawrotów jest zmiana postawy rodziców, bądź powrót do sytuacji sprzed rozpoczęcia terapii po raz pierwszy.
