Czy to co się dzieje z moim dzieckiem jest normalne? Mój synek zmienił się ostatnio, mam z nim coraz większe trudności, mam poczucie że nie radzę sobie z wychowaniem mojej córki, moje 7 letnie dziecko zaczęło się odchudzać, Karol zaczął się moczyć w nocy- to typowe problemy rodziców, którzy zgłaszają się po pomoc psychologiczną. Niestety nie wszyscy rodzice są czujni. Niektórzy – ci którzy mają najwięcej uprzedzeń do psychologów- boją się zabrać dziecko na konsultację psychologiczną obawiając się tego, że potwierdzi się ich lęk przed byciem złym rodzicem. W efekcie, trudności dziecka, które mogą mieć zupełnie inne podłoże (organiczne, bądź środowiskowe) pozostają nie leczone. Kiedy z dzieckiem warto pójść do psychologa?
W niektórych sytuacjach rodzicom jest prosto – zaburzenia odżywiania, autoagresję, moczenie nocne, fobię szkolną łatwo zauważyć. W przypadku zaburzeń nerwicowych czy depresyjnych, wczesnodziecięcych rzutów psychotycznych czy nawet subtelnych zmian zachowania rodzice często pozostają bierni mając nadzieję że „samo przejdzie” i „wyrośnie z tego”. Tymczasem problem może być znacznie bardziej poważny niż się rodzicowi wydaje a brak szybkiej reakcji sprawi, że w późniejszym etapie życia dziecka będzie trudniej sobie z nim poradzić. Każdy rodzić powinien pamiętać, że w przypadku zdrowia psychicznego – tak jak i w przypadku zdrowia somatycznego warto działać szybko – lepiej pójść do lekarz i dowiedzieć się że to zwykłe przeziębienie, niż czekać z ranką w nodze tak długo, aż wda się zakażenie i gangrena, prawda?
Czy dziecko może być za małe na kontakt z psychologiem?
Jeśli problemy z dzieckiem – zaburzenia zachowania, zaburzenia nerwicowe bądź depresyjne pojawiają się wcześnie, nawet u trzy – czterolatka, a rodzice nie mają jasności co do tego z czego wynikają problemy dziecka i jak sobie z nimi radzić, to nie ma przeciwwskazań (a nawet należy) udać się z wizytą u psychologa. Nawet jeśli dziecko jeszcze nie mówi, to rodzice mogą za dziecko opowiedzieć o tym z czym mają trudności, a psycholog może obserwując dziecko i posiłkując się wywiadem z rodzicami postawić hipotezy związane z przyczyną trudności dziecka. Myślenie, że dziecko jest zbyt małe, aby przeżywać trudności lub zbyt małe na kontakt z psychologiem, tylko zwiększa ryzyko pogłębienia trudności które w późniejszym okresie życia dziecka trudniej będzie wyleczyć. Lepiej aby konsultacja psychologiczna dziecka rozwiała nasze obawy niż gdybyśmy mieli zbagatelizować problem dziecka.
