Ciecz nienewtonowska to masa niezwykła, wydaje się magiczna. Świetne doświadczenie i ćwiczenie manualne, wpływające na integrację sensoryczną. Nadaje się do zabawy dla starszaków i dla maluchów. Ciecz nienewtonowska pod wpływem nacisku zamienia się w ciało stało.
Co daje dziecku taka zabawa?
Zabawa angażuje zmysł dotyku, propriocepcji, wzroku oraz ćwiczy motoryką małą i koordynację wzrokowo-ruchową. Wykonana z naturalnych składników masa jest bezpieczna dla najmłodszych.
Drodzy Rodzice!
Na skutek nieprawidłowości w rozwoju integracji sensorycznej (czyli współpracy wszystkich zmysłów) dzieci przejawiają bardzo specyficzne, jednocześnie bardzo zróżnicowane problemy na co dzień w domu i przedszkolu. Nieprawidłowe działanie każdego ze zmysłów i nieprawidłowości współpracy poszczególnych kanałów zmysłowych zaburzają:
- czynności manualne – trudności w rysowaniu, wycinaniu, wiązaniu butów czy zapinaniu guzików;
- procesy poznawcze – problemy w spostrzeganiu, myśleniu, skupianiu uwagi, czytaniu i pisaniu;
● rozwój emocjonalny – narastające problemy skutkują niewłaściwym zachowaniem i nieudanymi kontaktami społecznymi; problemy z integracją zmysłów często są mylone z brakiem wychowania, nieposłuszeństwem i niechęcią dostosowywania się do ogólnie przyjętych norm;
● organizację pracy – trudności w organizowaniu własnej pracy i utrzymywaniu porządku w swoim otoczeniu.
Dostosowanie się do wymagań otoczenia w przypadku dzieci, u których integracja zmysłów nie rozwinęła się prawidłowo, jest możliwe tylko wówczas, gdy trudności zostaną właściwie zdiagnozowane i rozpocznie się proces adekwatnych oddziaływań terapeutycznych.
Terapia z elementami SI polega na stopniowym udoskonalaniu tego, co wymaga poprawy. Dzieci uczą się prawidłowego różnicowania bodźców, planowania ruchów ciała, zaczynają akceptować wrażenia, których wcześniej unikały, bardziej rozumieją to, co się z nimi dzieje, i lepiej sobie z tym radzą. Zajęcia z terapeutą dają wiele pożądanych efektów. Dzieci nadpobudliwe stają się spokojniejsze, a te, które unikały ruchu, przestają się go obawiać. Zmniejsza się intensywność poszukiwania specyficznych wrażeń lub unikania tych, które są konieczne do prawidłowego rozwoju.
Dzieci lubią podejmować różne aktywności. Chciałbym więc Państwu zaproponować kilka zabaw z użyciem koca, które oprócz zabawy będą u dzieci rozwijać równowagę, koordynację ruchową, koncentrację uwagi oraz wzmacniać siłę mięśniową.
ZABAWY Z KOCEM
TUNEL.
Dorośli stają w rozkroku na przeciwległych krawędziach koca (przodem do siebie) i rękami chwytając rogi koca, łączą je razem tworząc trójkątny tunel. Dziecko na czworakach przechodzi przez tunel.
NALEŚNIK.
Dorosły zawija dziecko ciasno w rulon – „naleśnik” (z głową poza kocem), a potem trzymając za wolną krawędź koca je rozwija. Starsze dzieci mogą próbować rozwinąć się samodzielnie.
TRATWA.
Dziecko klęczy na złożonym w kostkę kocu i odpycha się rękami, przemieszczając się samodzielnie w różnych kierunkach po podłodze. Dorosły asekuruje dziecko.
ŚCIEŻKA Z KOCÓW.
Dzieci na boso chodzą po zwiniętych w rulon na podłodze kocach, ułożonych w różne wzory. Dodatkowo dzieci mogą zamknąć oczy, co spotęguje wrażenia zmysłowe. PAMIĘTAJMY wtedy, by asekurować dzieci.
OBRĘCZE.
Dorośli rolują koce i łączą je końcami tworząc obręcze. Dzieci przechodzą na czworakach lub w pozycji stojącej przez trzymane niezbyt wysoko nad podłogą obręcze.
SANKI.
Dorosły zwija koc w rulon i trzyma za jeden koniec. Dziecko siada okrakiem na końcu zrolowanego koca – „sanek” i trzyma się go rękami. Dorosły ciągnie po podłodze siedzące na „sankach” dziecko.
HUŚTAWKA.
Dorośli rolują koc i chwytają za jego końce. Dziecko siada na środku zrolowanego koca jak na huśtawce, trzymając się za uniesione końce koca. Dorośli unoszą koc wraz z dzieckiem do góry, lekko kołysząc w przód i w tył.
